Kind of eviromentally-enjoyable day. I just without any reason decided, that I want to have a walk. A long one. So I did. And being filled with all that surrounding postitiveness, I was imagining. Actually, that feeling can not be described, but I believe, it has to be common knowledge. Well, that's not the point, anyway.
Снег падаў дробнымі шматкамі. На мосце стаяў у забыцці чалавек, гледзячы невядома куды і слухаючы музыку ў сваіх слухаўках. Людзі, якія праходзілі міма, альбо коса пазіралі, альбо нават не заўважалі чалавека, бо кудысьці спяшаліся.
Цікава, што чамусьці людзі лічаць, что часу ім ня хопіць. І заўсёды спяшаюцца. Не зразумела ім зусім, что часу будзе столькі, колькі яны пажадаюць. Увогуле не магчыма нават пытацца, ці хопіць часу на нейкія мары: ён ёсць, пакуль ён вам патрэбен.
Але, зразумела, ёсць і іншыя людзі. Менавіта такі чалавек непрыкметна падышоў да нашага героя і стаў побач.
„Что-то интересное?“
„Excuse me?“ — адказаў наш чалавек, здымаючы слухаўкі.
„Oh, … ehhmm, I was asking if there is something interesting?“ — падрысліўшы кожнае слова, вымавіла заціўленая дзяўчына.
„Nothing, actually. The fact is, I just wanted to feel not being in a hurry. Anyway, the moment passed. Now…… ня ведаеце, чаму мы не размаўляем на нашай мове зараз? — ухмыльнуўся наш чалавек. — Ведаеце, я так ішоў па вуліцы, атрымліваў найчысцейшую асалоду, бачыў, як людзі вакол робяць на працягу гадоў штосьці прыемнае побач з сабой. Не так важна ім, ці лічаць іншыя людзі гэта прыгожым, бо менавіта ім яно прыгожа. Не так важна і ім, ці патрэбна гэта каму, бо менавіта ім патрэбна, а гэта значыць, што і камусьці яшчэ спатрэбіцца… І вось я іду і бачу ўсю ту схаваную прыгажосць, якую людзі зрабілі дзеля сябе…
Зараз чалавек пачаў ісці побач са сваім зацікаўленым слухачом.
„Тым часам, вось што я вам мяркую паведаміць. Цікавы гэты час, зараз. Менавіта мільён гадоў чалавецтва маленькімі крокамі ішло сюды. Прыйдзе час, усё зменіцца. І ведаеце, яшчэ і стагоддзя не пройдзе“.
„Што, страшэнны суд?“ — з ухмылкаю спытала жанчына.
„Хах, ці магчыма было столькі год назад апісаць падзеі будучыні, калі нават зараз гэта неўяўна?
„Гэта ўсе адбываецца ня так, да і зыход не такі. Але, вядома, шмат людзей ня здолее гэта прыняць… Менавіта, як і малпы, что засталіся на дрэвах. Яны ведаюць, што рабіць у іх стане, і навошта ім які-небудзь другі лёс… Вось яны і засталіся там. Гэтак жа будзе і зараз. Толькі нічога добрага не чакае тых, хто застанецца… Полымя будзе пылаць… гэта заўседы непазбежна…
„Ведаеш, сябра, ісці трэба туды, дзе цябе чакае адна толькі невядомасць. Бо менавіта там ты будзеш вольны зрабіць свой лёс такім, як пажадаеш. Ніяк інакш нельга — толькі чужы лёс чакае па іншых шляхах”.
„Але час заўсёды яшчэ ёсць, не турбуй сябе падзеямі будучыні. Бывайце, пані, ваш шлях яшчэ невядомы!“
И да, я совершенно не знаю, о чем все это, но таков был полет моей фонтазии, пока я шел. Как я подошел к какому-то забавному памятнику, задумался, — началась мысль, — зашел на мост, постоял, и дальше, до самого конца пути — весь рассказ формировался. И точно так же я его и вспоминал. Мысленно проходя всю ту часть пути…
P.S. Вычитка и правки — Dilembeaus. Спасибо ему за это x) И да, по неизвестнейшим причинам, текст им был наименован "чалавек". Да будет это так, хотя бы в постскриптуме x)